dikkate değer gördüğüm bir yazıdan küçük bir alıntıdır.
İlk Nota Çalışmaları
El yazması olarak korunan en eski müzikal belge dokuzuncu yüzyıldan günümüze gelen Gregorius ezgileridir. Müziklerin belgeleştirilmeye ihtiyaç duyulması, kulaktan kulağa taşınan ezgilerin salak müzisyenler tarafından deforme edilmesinden bıkan kuramcıların fikridir. Başlarda müziği yazıya dökmek çok zordur. Sonradan bazı harflerin simgeleştirilerek bir ses ifade etmesi sağlanmıştır. Bu yöntem de pek akılcı değildir, zira aynı salak müzisyenler tüm simgeleri aynı sesten okurlar.
Ancak o tarihlerde Toskana'da Arezzo katedralinin rahiplerinden Guido adında bir eleman korodaki çocuklara ayinleri ezberletmek için değişik bir yöntem dener. Bu yöntemde her yeni sesin bir öncekinden daha yüksek başladığı bir halk ezgisi vardır. Guido bu halk ezgisine Latince ve dinsel içerikli bir metin uydurur. Ancak o dönemdeki her türlü müzikal belgenin kilise sobasında değerlendirilmesinden olacak, bu metni eline yazar. Parmaklarındaki girinti ve çıkıntılara metnin ilk hecelerini yerleştirir. Böylece bir ses dizisinin sekiz notası birden işlenmiş olur.
http://www.hafif.org/imaj/freefreshf...donianhand.PNG
Yöntemin uygulanışı şöyledir: UTqueant laxis ('ut' sonradan 'do' olur), REsonare fibris, MIra gestorum, FAmuli tourum, SOLve polluti, LAbi reatum, SAncte Ionnes (Sa'nin sonradan si olduğu tahmin edersiniz heralde). Ayrıca avucunun içi boş kalmasın diye, seslerin birbirine orantısal incelik ve kalınlıklarını gösteren ayrı renklerde dizek çizgileri kullanmış ve daha önce kullanılan simgeleri buraya yerleştirmiştir. Bu yöntem müzik tarihinde "Guido d'Arezzo'nun -Çok Kötü Yanmış- Eli" olarak anılır.
http://www.hafif.org/imaj/freefreshf...onian-hand.jpg